Pierwszą , dobrze udokumentowaną próbę zbadania aury stanowią prace dr Waltera Kilnera, wykonane w latach 1900-1920 w Londynie. Doktor Kilner stał na stanowisku badacza przyrodnika. Przyjął, że każdy człowiek, zwierzę, roślina, minerał jest źródłem nieznanego promieniowania - emanacji. Każdy człowiek może również, w pewnych optymalnych warunkach, po odpowiednim uwrażliwieniu wzroku, dostrzec tę emanację. Doktor Kilner przeprowadził wiele eksperymentów, mających na celu określenie optymalnych warunków, w których aura człowieka może być widoczna.

Umiejętność widzenia aury jest nie tylko wielką frajdą. Może też być narzędziem pracy dla lekarza, radiestety, dziennikarza, sportowca, policjanta (mówi się “na złodzieju czapka gore”) oraz przedstawicieli innych zawodów. Dla wszystkich jednak, którzy postrzegają aurę zdolność ta nakłada także pewien obowiązek. Wynika on z moralnej odpowiedzialności za otoczenie. Jeżeli posiada się możliwości dokładniejszej oceny zjawisk w środowisku, obliguje to do odpowiedniego działania. Istotne jest też, czy chcemy widzieć aurę w wyniku konkretnej potrzeby, czy tylko dla zaspokojenia ciekawości lub... próżności. Interesujące jest to, że aurę widzą wszyscy. Zapewne zdziwi to stwierdzenie niejednego Czytelnika. Jak to, przecież nic takiego nie widzę!?

Zjawisko aury spostrzega się początkowo jako smugi, kule, promienie jaśniejsze lub ciemniejsze od tła, “zgęszczone powietrze”. Znikają one szybko gdy zatrzymujemy i skupiamy na nich swój wzrok. Dopiero po pewnym treningu (około 10-30 godzin), można nauczyć się utrzymywać je dłużej w polu widzenia. Wtedy też można badać strukturę wewnętrzną, grubość a nawet zmiany intensywności i barwy poszczególnych warstw AURY.

2. Aura astralna - (jasna), zwykle symetryczna i w dość równej odległości od ciała (5-20 cm ; u niektórych 5-1500 cm). Jest przejawem życia emocjonalnego i uczuć.

Z niestałych zjawisk świetlnych należy wymienić: błyszczące plamy lub kule, od maleńkich, jak gwiazdki, do dużych jak baloniki (30-1000cm). Powstawanie i zanikanie ich wiąże się zwykle z aktywnością emocjonalną, myślową, wyobrażeniami. Czasami spostrzega się też tzw. promienie przechodzące, przebijające. Są to jakby snopy światła, oczywiście bardzo słabego (ale nie zawsze), wychodzące z ciała, najczęściej z głowy, barków, łokci oraz punktów określanych jako czakramy.

Krzysztof Ignacy Bułłyszko – Trener sztuki Neuro-Lingwistycznego Programowania, wiceprezes Polskiego Stowarzyszenia NLP, ekspert w zakresie bioniki i psychotroniki Polskiego Towarzystwa Psychotronicznego, a także chemik, elektronik, dziennikarz, publicysta.

Jeden z pionierów polskich badań PSI doświadczeń OBE oraz percepcji podprogowej (ESP). Twórca autorskiego, skutecznego programu szkoleń w zakresie wizualizacji bodźców podprogowych (widzenie aury), oraz rozwoju i uaktywniania zdolności postrzegania pozazmysłowego ( jasnowidzenie grupowe, transkomunikacja, uczulenie zdolności radiestezyjnych i energetycznych itp.)

( energetyzatory biopola), oraz indywidualnie dobieranych amuletów i talizmanów, wykonanych w oparciu o prastarą wiedzę z zakresu alchemii ,astrologii, mineralogii i magii.